ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் ஒரு காடு உண்டு. காட்டின் மணத்தை விரும்பாதவர்கள் எவரும் இல்லை. அதனால்தான் காடு சார்ந்த புத்தகங்களைப் படிக்கும் போது, வாசிப்பில் கொஞ்சம் அதிகம் ஊறிப் போகத் தோன்றுகிறது.
ஏற்கனவே ராம் அவர்களின் ராஜவனம் படித்து வனத்திற்குள் மனம் தொலைத்தேன். இப்போது வாரணம் அதையும் தாண்டி, சில்மர் எஸ்டேட் காட்டிற்குள் கை பிடித்து ஆனை ராஜசேகர் அவர்களுடன் சென்றுவிட்டேன். இன்னும் திரும்ப முடியவில்லை. அந்த வனத்துக்குள் மருத பூக்கள் உதிர்ந்த மரணத்தின் அடியில் நின்று, பனி மூட்டத்தில் தொலைந்து போன ஞாபகம்.
மன்றோவிற்கு யானைகள் மீது ஒரு காதல். யானைகளை தேடும் கண்கள் மான்றோவிற்கு. வனத்தின் மணத்தை நுகரத் துடிக்கும் நாசிகளும், காட்டை கால் அடிகளால் அளந்து விடும் ஆர்வமும் கூட. பெரும்பாலான இடங்களில் மன்றோ ஒரு இளைஞன் என்பதை மறந்து ஒரு சிறுவனையே கற்பனை செய்யத் தோன்றுகிறது. ஆனை ராஜசேகரின் தந்தை சுடலையிடம் இருந்து யானைகள் மீதான நேசம் மன்றோவின் தலைமுறைக்கும் கடத்தப்பட்டுள்ளது.
யானைகள் குறித்தான காட்சிகள் மிக அழகாக எழுதப்பட்டுள்ளன. நிறைய இடங்களில் கவித்துவமான வர்ணனைகள் காட்டை கவிதையாக்குகின்றன. தங்கையா நாடார், மீட் மற்றும் ஜோஹன்னா, றிங்கல்தாபே போன்றவர்களைக் கொண்டு கொஞ்சம் வரலாற்றின் பக்கங்களையும் புரட்டி விடுகிறார் ஆசிரியர். தோள்சீலை அணிதல், அனைவருக்கும் கல்வி போன்ற மறுமலர்ச்சிகள் நிகழ்ந்த காலகட்டம் அது.
“எல்லா பூக்களும் பிஞ்சாகி, காயாகி, பழமாக வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லையே! ஒரு முறை மலர்ந்து மனம் வீசி உதிர்ந்தால் போதும் அந்த வாழ்க்கை அர்த்தமானதாக மாறிவிடுகிறது” என்னும் வரிகள் வாழ்வின் பெரும் அர்த்தத்தை எழுத்துகளால் நிறைத்து விடுகிறது. நல்லா இருக்குங்க Ram Thangam. தொடர்ந்து காட்டுக்குள்ள சுத்திட்டு இருக்கேன். அடுத்த நாவல் எப்போது எழுதுவீர்கள்
